Είναι γνωστό ότι η άσκηση προσφέρει πολλαπλά οφέλη στον οργανισμό. Εκτός από ευεξία, συμβάλλει στη μείωση της αρτηριακής πιέσεως, της χοληστερίνης και του σακχάρου και στη συνολική βελτίωση του μεταβολισμού. Από την άλλη, συχνά προβάλλονται στα ΜΜΕ περιστατικά αιφνιδίου καρδιακού θανάτου κατά την άθληση. Δημιουργούνται λοιπόν τα ερωτήματα: Τι επιτρέπεται σε ασθενείς με καρδιαγγειακά νοσήματα και τι είδους προαθλητικός έλεγχος χρειάζεται;

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν είναι όλες οι δραστηριότητες το ίδιο. Μπορούν να ταξινομηθούν με βάση το βαθμό μυϊκής συστολής και την αερόβια συνιστώσα (βλ. πίνακα). Ο καρδιολόγος μπορεί στη συνέχεια με βάση την πάθηση του ασθενούς, να χρησιμοποιήσει τις διαγνωστικές εξετάσεις που έχει στη διάθεσή του για να τον αξιολογήσει και να δώσει τις αντίστοιχες συστάσεις.

Σε ασθενή πχ. με στεφανιαία νόσο η διαστρωμάτωση κινδύνου γίνεται με την παρουσία ισχαιμικών αλλοιώσεων ή αρρυθμιών στο ηλεκτροκαρδιογράφημα, την απόδοση της καρδιάς στο υπερηχογράφημα, την αντοχή στην άσκηση κατά τη διάρκεια της δοκιμασίας κοπώσεως αλλά και με την ίδια τη βαρύτητα της νόσου όπως προκύπτει από τη στεφανιογραφία. Εάν θεωρηθεί υψηλού κινδύνου αποκλείεται από κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα, ενώ σε περίπτωση χαμηλού κινδύνου προτείνεται συνήθως χαμηλής στατικής και μέτριας δυναμικής συνιστώσας άσκηση.

Σε περίπτωση μυοκαρδίτιδας (φλεγμονή)  συστήνεται  αποχή από κάθε είδους αθλητική δραστηριότητα για τουλάχιστον 6 μήνες. Κατόπιν η άθληση θα επιτραπεί εάν το ΗΚΓ και η καρδιακή λειτουργία επανέλθουν σε φυσιολογικά επίπεδα και δεν παρατηρούνται παθολογικά ευρήματα στη δοκιμασία κοπώσεως, ούτε αρρυθμίες στο Holter ρυθμού (24ωρη καταγραφή).

Σε μυοκαρδιοπάθειες, όπως η υπερτροφική ή η διατατική, μπορεί κατά περίπτωση να συστηθεί άσκηση χαμηλής στατικής και δυναμικής συνιστώσας.

Όσον αφορά τον προαθλητικό έλεγχο, ένα προτεινόμενο πρωτόκολλο περιλαμβάνει τη λήψη του οικογενειακού ιστορικού για καρδιοπάθειες/αιφνίδιο θάνατο, του ατομικού ιστορικού για συμπτώματα-παράγοντες κινδύνου (όπως υπέρταση, διαβήτης, κάπνισμα, υπερλιπιδαιμία), την κλινική εξέταση, το ηλεκτροκαρδιογράφημα και δευτερευόντως το υπερηχογράφημα και τη δοκιμασία κοπώσεως. Το ΗΚΓ διπλασιάζει την ευαισθησία για εντοπισμό υποκείμενης νόσου. Το δε υπερηχογράφημα και η δοκιμασία κοπώσεως είναι ιδιαίτερα χρήσιμα σε αθλητές επιδόσεων, σε ανταγωνιστικά αθλήματα, σε παθολογικό ΗΚΓ, επί συμπτωμάτων ή θετικού οικογενειακού ιστορικού.

Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να αντιληφθούμε ότι η πιστοποίηση υγείας για άθληση είναι μια διαδικασία ιδιαίτερης βαρύτητας και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται τόσο από τον άμεσα ενδιαφερόμενο, όσο και από τον ιατρό.